Χαίρετε, ελπίζω να είστε όλοι και όλες καλά! Παρακολουθώ το σεμινάριο ασύγχρονα οπότε δεν μπορώ να πάρω μέρος στη ζωντανή συζήτηση. Μάζεψα εδώ κάποιες σκέψεις/ερωτήσεις:
1. Στο πλαίσιο των μετα-πανοπτικών κριτικών, θα μπορούσαμε ίσως να συμπεριλάβουμε και τη δουλειά της Donna Haraway και κυρίως το “Α Cyborg Manifesto” το οποίο κυκλοφορεί σχεδόν ταυτόχρονα με τις κοινωνίες ελέγχου. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο κομμάτι «Πληροφορική της Κυριαρχίας» (Informatics of Domination) όπου η Χάραγουει σχολιάζει πως «οι επιστήμες των επικοινωνιών και οι μοντέρνες βιολογίες κατασκευάζονται από μία κοινή κίνηση – τη μετάφραση του κόσμου σε πρόβλημα κωδικοποίησης».
2. Σε συνέχεια της ανάλυσης του “Nosedive”, σκεφτόμουν πως θα ταίριαζε στο επόμενο σεμινάριο (αυτό για το gaming) μια αναφορά στο επεισόδιο “Striking Vipers” της τελευταίας σεζόν του Black Mirror όπου μπαίνουν ευθέως ζητήματα σχέσης βιντεοπαιχνιδιών και πορνογραφίας, σεξουαλικότητας και φύλου, οριοθέτησης «πραγματικότητας» και παιχνιδιού κλπ.
4. Από πού είναι το απόσπασμα της Αθανάσιου για την βιοεξουσία που διαβάστηκε στο τελευταίο σεμινάριο;
3. Δυστυχώς στο youtube δεν φαίνονται οι ερωτήσεις που έγιναν μέσω zoom ούτε ακούγονται. Θα μπορούσατε να τις διαβάζετε κοντά σε μικρόφωνο πριν την απάντηση;
Ευχαριστώ πολύ! Καλή συνέχεια! Σύντομα κι από κοντά
Καλησπέρα και ευχαριστώ για τις σημαντικές παρατηρήσεις/ερωτήσεις.
Ξεκινάω ανάποδα. Σχετικά με τις ερωτήσεις μέσω zoom θα έχω το νου μου ώστε να τις διαβάζω κοντά στο μικρόφωνο. Δεν είχα αντιληφθεί το πρόβλημα.
Το απόσπασμα της Αθανασίου είναι από το βιβλίο Ζωή στο Όριο: Δοκίμια για το σώμα, το φύλο και τη βιοπολιτική, 2007, εκδόσεις ΕΚΚΡΕΜΕΣ. Συγκεκριμένα, βρίσκεται στην Εισαγωγή: Η πολιτική της ζωής και το οριακό συμβάν της ετερότητας, στις σελ. 18-19.
Σχετικά με το striking vipers, αν και στο επόμενο σεμινάριο θα συζητήσουμε κάποια συναφή ζητήματα με αυτά που θέσατε στη συγκεκριμένη παρατήρηση, σίγουρα δεν μπορώ να το εντάξω για μία σε βάθος ανάλυση. Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να κάνω κάποια αναφορά ανάλογα με τη ροή και τα περιθώρια χρόνου που θα έχω.
Σχετικά με τη δουλειά της Haraway, συμφωνώ απόλυτα. Συνομιλεί σε μεγάλο βαθμό τόσο με το ζήτημα της μεταπανοπτικής επιτήρησης, όσο και με άλλα ζητήματα που συζητήσαμε σε προηγούμενα σεμινάρια (Galloway και μαθηματική κωδικοποίηση των ταυτοτήτων στα video games) και θα συζητήσουμε σε επόμενα (η δουλειά της Deborah Lupton για τον ποσοτικοποιημένο εαυτό και τα personal informatics, η δουλειά της Minna Ruckensteinn, της Julia Granroth και της Lisa Nakamura που θα δούμε στο σεμινάριο για τους αλγόριθμους).
Καλησπέρα κύριε Πετρίδη και ευχαριστώ πολύ -έστω και ασύγχρονα- για την παρουσίαση!
Δυστυχώς βλέπω τις διαλέξεις με μια χρονοκαθυστέρηση λόγω ενός θέματος υγείας και άλλων υποχρεώσεων, οπότε γράφω αυτά εδώ για το συγκεκριμένο περί πειρατείας και αν/όποτε υπάρξει χρόνος μου απαντάτε στην πλατφόρμα ή στο μέηλ μου, όπως είναι ευκολότερο για εσάς:
1) Έχετε υπόψη σας αντίστοιχες έρευνες που να αναλύουν κάπως συμμαζεμένα πειρατικές πρωτοβουλίες στα πλαίσια διαμοιρασμού ακαδημαϊκών κειμένων; Θα με ενδιεφέρε είτε κάποια δουλειά πάνω στην ιστορία και δράση συγκεκριμέν@ hacktivists (Aaron Swartz, Alexandra Elbakyan κοκ.), είτε κάποια ανάλυση της φιλοσοφίας αντίστοιχων πρωτοβουλιών (δηλαδή να εστιάζει συγκεκριμένα στη σημασία και στους λόγους που οδήγησαν στον διαμοιρασμό της επιστημονικής γνώσης από μέρος της ίδιας της επιστημονικής κοινότητας).
2) Η αναφορά που κάνετε στους Arvanitakis & Fredriksson περί υπονόμευσης του νεοφιλελεύθερου μύθου γύρω από την ιδιοκτησία από ποιο κείμενό τους είναι συγκεκριμένα;
3) Υπάρχει κάποια φεμινιστική ανάγνωση/κριτική στους τρόπους λειτουργίας των ψηφιακών κοινών ή/και καταγραφή των ποσοστών συμμετοχής γυναικών σε αυτά;
Αυτά και συγγνώμη αν είναι πολλά!
Κι ένα σχόλιο: Ήμουν κι εγώ στην Καμάρα, ως τότε μέλος της Κινηματογραφικής Ομάδας Συλλόγου Φοιτητών Νομικής, 2 από τα παιδιά της ομάδας των Αγρονόμων που αναφέρετε είχαν αντιμετωπίσει και διώξεις για τη δημόσια προβολή του Avatar μέσα στο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παιζόταν στον κινηματογράφο!
Οπότε η δράση ήταν για το κλείσιμο του gamato και γιατί καιγόμασταν κι εμείς τότε.
Μου θυμίσατε ωραίες εποχές, ανέμελες 🙂
Ευχαριστώ προκαταβολικά για τον χρόνο και καλή συνέχεια σε όσ@ παρακολουθείτε το σεμινάριο.
Καταρχάς εύχομαι το θέμα υγείας να μην είναι σοβαρό και όλα να πάνε καλά.
Σε σχέση με το πρώτο ερώτημα θα αναρτηθούν στην πλατφόρμα 2 βιβλία και ένα άρθρο. Το ένα βιβλίο (Gabriella Coleman, «Hacker, Hoaxer, Whistleblower, Spy: The Story of Anonymous») δεν αποτελεί μια συμμαζεμένη πραγμάτευση του ζητήματος που σε ενδιαφέρει, αλλά έχει κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές στον Swartz. Το βιβλίο «Shadow Libraries: Access to Knowledge in Global Higher Education» είναι ένα report από έρευνες σε διάφορες χώρες και, εκτιμώ, ότι σχετίζεται άμεσα με το ερώτημά σου. Τέλος, κάποια αξία για το ερώτημά σου έχει και το άρθρο «Predatory Open Access Journals as Parody».
Το κείμενο των Arvanitakis & Fredriksson έχει αναρτηθεί στην πλατφόρμα, στο πεδίο του αντίστοιχου σεμιναρίου.
Υπάρχει ακόμη ένα πολύ καλό κείμενο της Ντον Νάφους το οποίο δεν μπορώ να βρω αυτή τη στιγμή στα αρχεία μου. Θα το ψάξω ξανά και θα αναρτηθεί και αυτό.
Στο πλαίσιο του file sharing κάποια στοιχεία για το φύλο μπορείς να βρεις στο βιβλίο Copy Culture. Θα αναρτηθεί και αυτό στο ίδιο πεδίο.
Σχετικά με το σχόλιο, ποιος να περίμενε ότι θα συναντιόμασταν μετά από μία δεκαετία!!!! Έστω και διαδικτυακά. Μακάρι να μας δοθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία να τα πούμε κι από κοντά.
Καλή συνέχεια και για οτιδήποτε άλλο μιλάμε και πάλι.
Καλησπέρα!
Θα ήθελα να προσθέσω στην κουβέντα ένα σχόλιο σχετικά με τις παραδόσεις των posthumanism(s) και transhumanism(s). Ενώ συχνά αναφέρονται δίπλα-δίπλα, στην ουσία είναι πολύ διαφορετικές σχολές σκέψης. Διαφέρουν τόσο στην καταγωγή όσο και στο πρόταγμα.
Οι μετανθρωπισμοί των Haraway, Braidotti κλπ προέρχονται από τα κινήματα του ’60 και ’70 (δεν έχουμε υπάρξει όλες και όλοι με τον ίδιο τρόπο «άνθρωποι», κάποιοι ήταν πιο άνθρωποι από άλλους) και υιοθετούν μια μη-ανθρωποκεντρική σκοπιά ξεπερνώντας τα δίπολα άντρας/γυναίκα, άνθρωπος/μηχανή και φύση/πολιτισμός.
Οι διανθρωπισμοί, από την άλλη πλευρά, συνεχίζουν την παράδοση του ανθρωπισμού και της διαφωτιστικής σκέψης και στοχεύουν πέρα (beyond, post-) από τον άνθρωπο μέσω της βελτιστοποίησης του.
Ο όρος «posthuman» για την πρώτη σχολή σημαίνει κριτική και πρακτική (είμαστε ήδη εκεί) ενώ για τη δεύτερη σχολή αποτελεί στόχο (θα γίνουμε στο μέλλον μέσω της τεχνολογίας).
[Το σχόλιο θα είχε περισσότερο νόημα αν γινόταν τη στιγμή του σεμιναρίου].
Καλή συνέχεια!
Γεια σας,
παρακολούθησα ασύγχρονα την πρώτη συνάντηση, ήταν πάρα πολύ ωραία.
Σχετικά με την λογοτεχνία πρώτου στοχασμού, είπατε ότι ο Σαρτρ και ο Καμύ τοποθετούνται σε αυτή την κατηγορία,
και στη συνέχεια, σε άλλο σημείο, είπατε ότι ο πρώτος στοχασμός είναι απλοϊκός ή παιδικός. Μπορείτε να διευκρινίσετε σας παρακαλώ αυτό το σημείο. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως απλοϊκή τη λογοτεχνία τους;
Αγαπητή Μάγια γεια σου,
εύλογη η απορία σου. Ο δεύτερος στοχασμός, με αναφορά πάντα στη λογοτεχνία, έχει να κάνει με την μορφολογική ανάζητηση, την πειραματική διάθεση, όλα όσα ειπώνονται χωρίς να ειπώνονται, με άλλα λόγια, έχει να κάνει με το πώς ένας αρχικός στοχασμός μπορεί να αποκτήσει μια πιο ενσώματη υπόσταση, μορφολογικά χαρακτηριστικά, πώς μπορεί να γίνει προσδιοριστικός μιας άλλης σύλληψης για τον χώρο, τον χρόνο κ.ο.κ.
Ο Σαρτρ και ο Κάμυ, με βάση τη διάκριση πρώτου και δεύτερου στοχασμού, τοποθετούνται στην κατηγορία του πρώτου στοχασμού γιατί δεν υπάρχει μορφολογική αναζήτηση ή πειραματισμός. Χρησιμοποιούν τις παραδοσιακές φόρμες του δράματος και της λογοτεχνίας για να επικοινωνήσουν μια εκ των προτέρων διαμορφωμένη κοσμοαντίληψη / φιλοσοφία.
Το επιχείρημά μου είχε πολλές διαστάσεις, αλλά ναι, δεν θα δίσταζα να πω ότι με όρους μορφολογικής διαχείρισης, το επίπεδο που τοποθετούνται σε σχέση με τους μορφολογικούς χειρισμούς του Μπέκετ, είναι, τηρουμένων των αναλογιών, “απλοϊκό”.
Ελπίζω ότι είναι σαφές το γενικότερο πλαίσιο αναφοράς και σύγκρισης, δεν έχει να κάνει καθόλου με κάποια διάθεση υπόβαθμισης της λογοτεχνικής συνεισφοράς των Καμύ και Σαρτρ. Έχει να κάνει κυρίως με το τι εννοούμε φιλοσοφικό περιεχόμενο στη λογοτεχνία, έχει να κάνει με τον κοινό τόπο φιλοσοφίας και λογοτεχνίας και όχι μόνο με το ένα ή το άλλο.
Πολλούς Χαιρετισμούς,
Θωμάς
Καλησπέρα σας,
πάνω στη μουσικότητα των κειμένων του Σ.Μ. η οποία παράγεται από την επανάληψη των λέξεων, που αναφέρθηκε πριν λίγο, θα ήθελα να προσθέσω πως η μουσικότητα του κειμένου στο, “Αυτοί που έχουν χαθεί”, γίνεται ιδιαίτερα αισθητή από την συνεχή ρυθμική κίνηση του κυλίνδρου αλλά και από τη συνεχή κίνηση των σωμάτων εντός αυτού. Μια αλγοριθμική κίνηση η οποία παράγει έναν νοερό ήχο και ρυθμό. Εδώ θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μεταεικόνα;
Γεια σου αγαπητή Τούλα,
σε ευχαριστώ για το σχόλιο και την εύστοχη παρατήτηση η οποία προέρχεται σε μεγάλο βαθμό και από την εξαιρετική ανάλυσή σου για το “Αυτοί που έχουν Χαθεί”. Κάθε εικόνα είναι μια συγκεκριμένη εκδοχή της μετα-εικόνας από την οποία εκπορεύεται. Με άλλα λόγια, αν εστιάσουμε στη γενική φόρμα και τις δυνατότητες συνδυασμού τότε είμαστε στο επίπεδο της μετα-εικόνας. Εάν δούμε μια συγκεκριμενοποίηση όλων αυτών, τότε είμαστε στο επίπεδο της εικόνας. Επομένως, απομονώνοντας τα επιμέρους στοιχεία που συγκροτούν μια εικόνα (δηλαδή κύλινδρος, ήχος, ρυθμός, κίνηση, λέξεις) και εστιάσουμε στη θεώρησή τους ως μεταβλητών που δυνητικά και συνδυαστικά μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορές εκδόχες και εικόνες μιας κατάστασης, ναι, τότε μπορούμε να μιλάμε για μετα-εικόνα.
Πολλούς Χαιρετισμούς,
Θωμάς
0 Comments
Christina Maraboutaki
(20 Νοεμβρίου, 2020 - 8:06 μμ)Χαίρετε, ελπίζω να είστε όλοι και όλες καλά! Παρακολουθώ το σεμινάριο ασύγχρονα οπότε δεν μπορώ να πάρω μέρος στη ζωντανή συζήτηση. Μάζεψα εδώ κάποιες σκέψεις/ερωτήσεις:
1. Στο πλαίσιο των μετα-πανοπτικών κριτικών, θα μπορούσαμε ίσως να συμπεριλάβουμε και τη δουλειά της Donna Haraway και κυρίως το “Α Cyborg Manifesto” το οποίο κυκλοφορεί σχεδόν ταυτόχρονα με τις κοινωνίες ελέγχου. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο κομμάτι «Πληροφορική της Κυριαρχίας» (Informatics of Domination) όπου η Χάραγουει σχολιάζει πως «οι επιστήμες των επικοινωνιών και οι μοντέρνες βιολογίες κατασκευάζονται από μία κοινή κίνηση – τη μετάφραση του κόσμου σε πρόβλημα κωδικοποίησης».
2. Σε συνέχεια της ανάλυσης του “Nosedive”, σκεφτόμουν πως θα ταίριαζε στο επόμενο σεμινάριο (αυτό για το gaming) μια αναφορά στο επεισόδιο “Striking Vipers” της τελευταίας σεζόν του Black Mirror όπου μπαίνουν ευθέως ζητήματα σχέσης βιντεοπαιχνιδιών και πορνογραφίας, σεξουαλικότητας και φύλου, οριοθέτησης «πραγματικότητας» και παιχνιδιού κλπ.
4. Από πού είναι το απόσπασμα της Αθανάσιου για την βιοεξουσία που διαβάστηκε στο τελευταίο σεμινάριο;
3. Δυστυχώς στο youtube δεν φαίνονται οι ερωτήσεις που έγιναν μέσω zoom ούτε ακούγονται. Θα μπορούσατε να τις διαβάζετε κοντά σε μικρόφωνο πριν την απάντηση;
Ευχαριστώ πολύ! Καλή συνέχεια! Σύντομα κι από κοντά
Petros Petridis
(21 Νοεμβρίου, 2020 - 11:50 πμ)Καλησπέρα και ευχαριστώ για τις σημαντικές παρατηρήσεις/ερωτήσεις.
Ξεκινάω ανάποδα. Σχετικά με τις ερωτήσεις μέσω zoom θα έχω το νου μου ώστε να τις διαβάζω κοντά στο μικρόφωνο. Δεν είχα αντιληφθεί το πρόβλημα.
Το απόσπασμα της Αθανασίου είναι από το βιβλίο Ζωή στο Όριο: Δοκίμια για το σώμα, το φύλο και τη βιοπολιτική, 2007, εκδόσεις ΕΚΚΡΕΜΕΣ. Συγκεκριμένα, βρίσκεται στην Εισαγωγή: Η πολιτική της ζωής και το οριακό συμβάν της ετερότητας, στις σελ. 18-19.
Σχετικά με το striking vipers, αν και στο επόμενο σεμινάριο θα συζητήσουμε κάποια συναφή ζητήματα με αυτά που θέσατε στη συγκεκριμένη παρατήρηση, σίγουρα δεν μπορώ να το εντάξω για μία σε βάθος ανάλυση. Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να κάνω κάποια αναφορά ανάλογα με τη ροή και τα περιθώρια χρόνου που θα έχω.
Σχετικά με τη δουλειά της Haraway, συμφωνώ απόλυτα. Συνομιλεί σε μεγάλο βαθμό τόσο με το ζήτημα της μεταπανοπτικής επιτήρησης, όσο και με άλλα ζητήματα που συζητήσαμε σε προηγούμενα σεμινάρια (Galloway και μαθηματική κωδικοποίηση των ταυτοτήτων στα video games) και θα συζητήσουμε σε επόμενα (η δουλειά της Deborah Lupton για τον ποσοτικοποιημένο εαυτό και τα personal informatics, η δουλειά της Minna Ruckensteinn, της Julia Granroth και της Lisa Nakamura που θα δούμε στο σεμινάριο για τους αλγόριθμους).
Marilena Diamantopoulou
(25 Νοεμβρίου, 2020 - 8:30 μμ)Καλησπέρα κύριε Πετρίδη και ευχαριστώ πολύ -έστω και ασύγχρονα- για την παρουσίαση!
Δυστυχώς βλέπω τις διαλέξεις με μια χρονοκαθυστέρηση λόγω ενός θέματος υγείας και άλλων υποχρεώσεων, οπότε γράφω αυτά εδώ για το συγκεκριμένο περί πειρατείας και αν/όποτε υπάρξει χρόνος μου απαντάτε στην πλατφόρμα ή στο μέηλ μου, όπως είναι ευκολότερο για εσάς:
1) Έχετε υπόψη σας αντίστοιχες έρευνες που να αναλύουν κάπως συμμαζεμένα πειρατικές πρωτοβουλίες στα πλαίσια διαμοιρασμού ακαδημαϊκών κειμένων; Θα με ενδιεφέρε είτε κάποια δουλειά πάνω στην ιστορία και δράση συγκεκριμέν@ hacktivists (Aaron Swartz, Alexandra Elbakyan κοκ.), είτε κάποια ανάλυση της φιλοσοφίας αντίστοιχων πρωτοβουλιών (δηλαδή να εστιάζει συγκεκριμένα στη σημασία και στους λόγους που οδήγησαν στον διαμοιρασμό της επιστημονικής γνώσης από μέρος της ίδιας της επιστημονικής κοινότητας).
2) Η αναφορά που κάνετε στους Arvanitakis & Fredriksson περί υπονόμευσης του νεοφιλελεύθερου μύθου γύρω από την ιδιοκτησία από ποιο κείμενό τους είναι συγκεκριμένα;
3) Υπάρχει κάποια φεμινιστική ανάγνωση/κριτική στους τρόπους λειτουργίας των ψηφιακών κοινών ή/και καταγραφή των ποσοστών συμμετοχής γυναικών σε αυτά;
Αυτά και συγγνώμη αν είναι πολλά!
Κι ένα σχόλιο: Ήμουν κι εγώ στην Καμάρα, ως τότε μέλος της Κινηματογραφικής Ομάδας Συλλόγου Φοιτητών Νομικής, 2 από τα παιδιά της ομάδας των Αγρονόμων που αναφέρετε είχαν αντιμετωπίσει και διώξεις για τη δημόσια προβολή του Avatar μέσα στο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παιζόταν στον κινηματογράφο!
Οπότε η δράση ήταν για το κλείσιμο του gamato και γιατί καιγόμασταν κι εμείς τότε.
Μου θυμίσατε ωραίες εποχές, ανέμελες 🙂
Ευχαριστώ προκαταβολικά για τον χρόνο και καλή συνέχεια σε όσ@ παρακολουθείτε το σεμινάριο.
Petros Petridis
(30 Νοεμβρίου, 2020 - 11:55 πμ)Μαριλένα καλησπέρα!
Καταρχάς εύχομαι το θέμα υγείας να μην είναι σοβαρό και όλα να πάνε καλά.
Σε σχέση με το πρώτο ερώτημα θα αναρτηθούν στην πλατφόρμα 2 βιβλία και ένα άρθρο. Το ένα βιβλίο (Gabriella Coleman, «Hacker, Hoaxer, Whistleblower, Spy: The Story of Anonymous») δεν αποτελεί μια συμμαζεμένη πραγμάτευση του ζητήματος που σε ενδιαφέρει, αλλά έχει κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές στον Swartz. Το βιβλίο «Shadow Libraries: Access to Knowledge in Global Higher Education» είναι ένα report από έρευνες σε διάφορες χώρες και, εκτιμώ, ότι σχετίζεται άμεσα με το ερώτημά σου. Τέλος, κάποια αξία για το ερώτημά σου έχει και το άρθρο «Predatory Open Access Journals as Parody».
Το κείμενο των Arvanitakis & Fredriksson έχει αναρτηθεί στην πλατφόρμα, στο πεδίο του αντίστοιχου σεμιναρίου.
Σχετικά με το τρίτο ερώτημα ένα προτεινόμενο κείμενο είναι αυτό: https://firstmonday.org/article/view/4291/3381
Υπάρχει ακόμη ένα πολύ καλό κείμενο της Ντον Νάφους το οποίο δεν μπορώ να βρω αυτή τη στιγμή στα αρχεία μου. Θα το ψάξω ξανά και θα αναρτηθεί και αυτό.
Στο πλαίσιο του file sharing κάποια στοιχεία για το φύλο μπορείς να βρεις στο βιβλίο Copy Culture. Θα αναρτηθεί και αυτό στο ίδιο πεδίο.
Σχετικά με το σχόλιο, ποιος να περίμενε ότι θα συναντιόμασταν μετά από μία δεκαετία!!!! Έστω και διαδικτυακά. Μακάρι να μας δοθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία να τα πούμε κι από κοντά.
Καλή συνέχεια και για οτιδήποτε άλλο μιλάμε και πάλι.
Christina Maraboutaki
(4 Δεκεμβρίου, 2020 - 11:21 πμ)Καλησπέρα!
Θα ήθελα να προσθέσω στην κουβέντα ένα σχόλιο σχετικά με τις παραδόσεις των posthumanism(s) και transhumanism(s). Ενώ συχνά αναφέρονται δίπλα-δίπλα, στην ουσία είναι πολύ διαφορετικές σχολές σκέψης. Διαφέρουν τόσο στην καταγωγή όσο και στο πρόταγμα.
Οι μετανθρωπισμοί των Haraway, Braidotti κλπ προέρχονται από τα κινήματα του ’60 και ’70 (δεν έχουμε υπάρξει όλες και όλοι με τον ίδιο τρόπο «άνθρωποι», κάποιοι ήταν πιο άνθρωποι από άλλους) και υιοθετούν μια μη-ανθρωποκεντρική σκοπιά ξεπερνώντας τα δίπολα άντρας/γυναίκα, άνθρωπος/μηχανή και φύση/πολιτισμός.
Οι διανθρωπισμοί, από την άλλη πλευρά, συνεχίζουν την παράδοση του ανθρωπισμού και της διαφωτιστικής σκέψης και στοχεύουν πέρα (beyond, post-) από τον άνθρωπο μέσω της βελτιστοποίησης του.
Ο όρος «posthuman» για την πρώτη σχολή σημαίνει κριτική και πρακτική (είμαστε ήδη εκεί) ενώ για τη δεύτερη σχολή αποτελεί στόχο (θα γίνουμε στο μέλλον μέσω της τεχνολογίας).
[Το σχόλιο θα είχε περισσότερο νόημα αν γινόταν τη στιγμή του σεμιναρίου].
Καλή συνέχεια!
Maya Stangali
(5 Απριλίου, 2021 - 8:43 πμ)Γεια σας,
παρακολούθησα ασύγχρονα την πρώτη συνάντηση, ήταν πάρα πολύ ωραία.
Σχετικά με την λογοτεχνία πρώτου στοχασμού, είπατε ότι ο Σαρτρ και ο Καμύ τοποθετούνται σε αυτή την κατηγορία,
και στη συνέχεια, σε άλλο σημείο, είπατε ότι ο πρώτος στοχασμός είναι απλοϊκός ή παιδικός. Μπορείτε να διευκρινίσετε σας παρακαλώ αυτό το σημείο. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως απλοϊκή τη λογοτεχνία τους;
Thomas Symeonidis
(5 Απριλίου, 2021 - 8:09 μμ)Αγαπητή Μάγια γεια σου,
εύλογη η απορία σου. Ο δεύτερος στοχασμός, με αναφορά πάντα στη λογοτεχνία, έχει να κάνει με την μορφολογική ανάζητηση, την πειραματική διάθεση, όλα όσα ειπώνονται χωρίς να ειπώνονται, με άλλα λόγια, έχει να κάνει με το πώς ένας αρχικός στοχασμός μπορεί να αποκτήσει μια πιο ενσώματη υπόσταση, μορφολογικά χαρακτηριστικά, πώς μπορεί να γίνει προσδιοριστικός μιας άλλης σύλληψης για τον χώρο, τον χρόνο κ.ο.κ.
Ο Σαρτρ και ο Κάμυ, με βάση τη διάκριση πρώτου και δεύτερου στοχασμού, τοποθετούνται στην κατηγορία του πρώτου στοχασμού γιατί δεν υπάρχει μορφολογική αναζήτηση ή πειραματισμός. Χρησιμοποιούν τις παραδοσιακές φόρμες του δράματος και της λογοτεχνίας για να επικοινωνήσουν μια εκ των προτέρων διαμορφωμένη κοσμοαντίληψη / φιλοσοφία.
Το επιχείρημά μου είχε πολλές διαστάσεις, αλλά ναι, δεν θα δίσταζα να πω ότι με όρους μορφολογικής διαχείρισης, το επίπεδο που τοποθετούνται σε σχέση με τους μορφολογικούς χειρισμούς του Μπέκετ, είναι, τηρουμένων των αναλογιών, “απλοϊκό”.
Ελπίζω ότι είναι σαφές το γενικότερο πλαίσιο αναφοράς και σύγκρισης, δεν έχει να κάνει καθόλου με κάποια διάθεση υπόβαθμισης της λογοτεχνικής συνεισφοράς των Καμύ και Σαρτρ. Έχει να κάνει κυρίως με το τι εννοούμε φιλοσοφικό περιεχόμενο στη λογοτεχνία, έχει να κάνει με τον κοινό τόπο φιλοσοφίας και λογοτεχνίας και όχι μόνο με το ένα ή το άλλο.
Πολλούς Χαιρετισμούς,
Θωμάς
Maya Stangali
(7 Απριλίου, 2021 - 4:38 μμ)Καλησπέρα,
ευχαριστώ πολύ.
Μάγια
Toula Repapis
(14 Απριλίου, 2021 - 3:43 μμ)Καλησπέρα σας,
πάνω στη μουσικότητα των κειμένων του Σ.Μ. η οποία παράγεται από την επανάληψη των λέξεων, που αναφέρθηκε πριν λίγο, θα ήθελα να προσθέσω πως η μουσικότητα του κειμένου στο, “Αυτοί που έχουν χαθεί”, γίνεται ιδιαίτερα αισθητή από την συνεχή ρυθμική κίνηση του κυλίνδρου αλλά και από τη συνεχή κίνηση των σωμάτων εντός αυτού. Μια αλγοριθμική κίνηση η οποία παράγει έναν νοερό ήχο και ρυθμό. Εδώ θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μεταεικόνα;
Toula Repapis
(14 Απριλίου, 2021 - 3:45 μμ)Μια αλγοριθμική κίνηση η οποία παράγει έναν νοερό ήχο και ρυθμό. Εδώ θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μεταεικόνα;
Thomas Symeonidis
(15 Απριλίου, 2021 - 9:51 πμ)Γεια σου αγαπητή Τούλα,
σε ευχαριστώ για το σχόλιο και την εύστοχη παρατήτηση η οποία προέρχεται σε μεγάλο βαθμό και από την εξαιρετική ανάλυσή σου για το “Αυτοί που έχουν Χαθεί”. Κάθε εικόνα είναι μια συγκεκριμένη εκδοχή της μετα-εικόνας από την οποία εκπορεύεται. Με άλλα λόγια, αν εστιάσουμε στη γενική φόρμα και τις δυνατότητες συνδυασμού τότε είμαστε στο επίπεδο της μετα-εικόνας. Εάν δούμε μια συγκεκριμενοποίηση όλων αυτών, τότε είμαστε στο επίπεδο της εικόνας. Επομένως, απομονώνοντας τα επιμέρους στοιχεία που συγκροτούν μια εικόνα (δηλαδή κύλινδρος, ήχος, ρυθμός, κίνηση, λέξεις) και εστιάσουμε στη θεώρησή τους ως μεταβλητών που δυνητικά και συνδυαστικά μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορές εκδόχες και εικόνες μιας κατάστασης, ναι, τότε μπορούμε να μιλάμε για μετα-εικόνα.
Πολλούς Χαιρετισμούς,
Θωμάς